11.8.12

Μια φέτα φέτα και δυο αγάπη

Ένα ερωτικό διήγημα.

Ήταν Σαββάτο μεσημέρι. Ανάμεσα στους διαδρόμους. Δούλευε εκεί. Τον χάζευε κάθε μέρα στην πρωϊνή βάρδια.

 Ήταν το ο τρόπος που άγγιζε την σάρκα. Οι κινήσεις ακριβείς και μελετημένες. Μισό ήθελες, 600 έκοβε, τόσο ώστε να μη μπορεί κανείς να του πει όχι. Ήξερε κάθε σημείο της ανατομίας, με λεπτομέρεια, ήξερε που βρίσκεται η πραγματική ευχαρίστηση, τι θα έπρεπε να αφαιρέσει, για να γευθεί πρωτόγνωρα. Μοναδικά.
Το ύφος του πάντα απόλυτο. Με ένα χαμόγελο, πονηρό. Ήξερε οτι αρέσει, έβλεπε τις αντιδράσεις των κοριτσιών γύρω του. Κοιτούσαν πάντα, μία αυτόν, μια ένα χαρτάκι. Φορούσε και στολή. Λευκή, καθαρή, φρεσκοσιδερωμένη.

Εκείνη. Δεν ήξερε πολλά. Είχε γνωρίσει πολλούς, αλλά αυτός ήταν ο ένας. κανείς δεν της είχε μιλήσει με τέτοιο τρόπο πιο πρίν. Πάντα ήταν ντροπαλή. Ίσως έφταιγε και αυτός. Το ύφος του. Κι αν δεν ήθελε;

Αυτή τη φορά ήταν αποφασισμένη. Θα του μιλούσε, κι οτι έφερνε.

-Γειά σου Μιχάλη.
- Γειά σου Μαρία.
-Τι μπορώ να κάνω για εσένα;
-Θα ήθελα ενα κομμάτι απο εσένα.
-Είσαι σίγουρη; Πρώτη φορά μου ζητάς και τοσο έυκολα. Νόμιζα δεν σου άρεσε.
-Είμαι αποφασισμένη αυτή τη φορά. Θέλω ότι καλύτερο έχεις. Θέλω να γευτώ από εσένα. Να καταπίνω και να νιώσω αυτο που ενιωσαν και οι άλλες.

 Ο Μιχάλης κατάλαβε ότι έπρεπε να δώσει τον καλύτερο του εαυτό. Είχε κάτι αυτή η κοπέλα. Απλή. Αδιάφορη. Αλλά του άρεσε.

-Σε δέκα λεπτά πίσω. Έλα να με βρείς- Είπε ο Μιχαλης
-Θα σε περιμένω

Δέκα λεπτά αργότερα...

-Μιχάλη, εσύ είσαι; ήρθες;
-Ναι Μαρία.
-Λοιπόν;
- 600 γραμμάρια σπάλα. Να το αφήσω;