10.1.11

Life is a Bleach

Πρώτη μέρα στη σχολή. Γνωριζόμαστε και αρχιζουμε να κανουμε παρέα. Ησουν βαζελάκι και μαλώναμε. Ησουν λιγο τσιγκουνάκος και συντηρητικός. Είχες αρπάξει το τηλεφωνο μου απο τα χέρια για να ψηφίσεις Τσάκα με sms. Κάπνιζες μπάφους στο αμφιθέατρο. Με είχες φωνάξει απο απο μακρία "γάυρε", αγώνα του παναθηναϊκου στο ΟΑΚΑ. Αρχίσαμε να κάνουμε παρέα. Πήραμε πτυχίο και χαθήκαμε. Μιλάγαμε μόνο σε γιορτές. Σταμάτησες να καπνίζεις και να βγαίνεις. Δεν ειπες ποτέ γιατί. Βρεθήκαμε για τελευταία φορά σε εκλογες του ΤΕΕ. Τα τελευταία νέα σου τα έμαθα απο κάποιον άλλο. Το τηλέφωνό σου δεν έχω καταφέρει  να το σβήσω απο το κινητό μου.

6 σχόλια:

  1. Οι φιλίες είναι όπως οι αγάπες. Μάλλον δεν υπήρχε κάτι να σου πει, απλά η ζωή προχωράει, αλλάζουμε εμείς, αλλάζουν οι άλλοι.. και ξαφνικά όλα και όλοι μας φαίνονται διαφορετικά. Κάποτε και λίγα.

    υγ πολύ γλυκό κείμενο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δυστυχώς δεν ηταν αυτός ο λόγος που δεν ξαναβρεθήκαμε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Και μου ακούστηκε κάπως αυτό το "τελευταία νέα", αλλά είπα να μην κακομελετήσω. Λυπάμαι πολύ. :(

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Life is a bleach πράγματι αλλά κάποια πράγματα είναι bleach resistant όπως όλα αυτά που νιώθεις (και σε κάνουν σπουδαίο)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. :(

    Λυπάμαι πολύ για το φίλο σου. Ετσι ειναι αυτο το παιχνίδι ομως, με κύκλους που κλείνουν. Κύκλους ζωής.

    Μολις βρήκα το blog σου απο το twitter και οφείλω να πω πως ειναι απο τα καλύτερα που εχω βρει τον τελευταίο καιρό! Μου αρέσει ο λιτος τρόπος που εκφράζεσαι.

    ΚΑλως σε βρήκα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. θα μπορούσα να ήμουν εσύ, θα μπορούσε να ήταν ο δικός μου. Καλώς... χαθήκαμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή