O καθένας μας αντιδρά διαφορετικά, σε παρόμοια ερεθίσματα. Έχει διαφορετικές ευαισθησίες. Εγώ για παραδείγμα, δεν συγκινούμαι τόσο με τον θάνατο. Το θεωρώ κάτι αναπόφεκτο, μοιραίο και μη αναστρέψιμο, Και ότι είναι μη αναστρέψιμο, πιστεύω ότι είναι χάσιμο χρονου να ασχοληθείς περαιτέρω.
Αυτό που ειλικρινά, καθε φορά που βλέπω, μου κόβει τα πόδια, είναι ο άστεγος. Ο ζεστός ύπνο, το φαγητό και ο προσωπικός χώρος, είναι τόσο αυτονόητα, που η έλειψή τους, είναι αδιανόητη.
Ο άστεγος, είναι εγω και εσύ, άνεργος, που ε΄τυχε να μην έχει κανένα κοντά του την στιγμή ακριβώς που τον χρειαζόταν. Στα μάτια μου, είναι ίσως η υπέρτατη μορφή δυστυχίας που δεν σχετίζεται με ασθένεια. Σκέψου μόνο να κρυώνεις, να πεινάς, να διψάς να σε κοιτάνε όλοι με οίκτο, να έχεις χσει την περηφάνεια σου και αυτό να μην έχει σχέση με κακές επιλογές που έκανες κάποια στιγμη, όπως για παράδειγμα ένα πρεζάκι.
Θέλω να καταλήξω εδώ:
Μένω στο κέντρο, δεν θελω να προσφέρω μέσω τρίτων. Θέλω αν είναι να προσφέρω άμεσα.
Να πάω στον άνθρωπο που υποφέρει στην γειτονιά μου και να τον ρωτήσω τι έχει ανάγκη και αν μπορώ να του το προσφέρω. Είτε είναι φαγητό. Είτε παρέα. Είτε ρούχα.
Μέσα απο το twitter έχουν πετύχει διάφορα κοινωνικά "πειράματα". Όπως με το #openindia, ισως με παρόμοιο τρόπο, θα μπορούσαμε να το όργανώσουμε κάπως. Μϊα πρώτη μου σκέψη είναι να κάνουμε μία χαρτογράφηση και να αναλάβουμε (σαν υιοθεσία ισως) ο καθένας, ένα τετράγωνο ή μια περιοχή.
Δεν ξέρω αν είναι λογική η ιδέα.
Αν είναι, περιμένω τα σχόλια σας, ωστε να δούμε, πως και πότε μπορεί να οργανωθεί.
1ος και διαλέγω Εκάλη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤις προάλλες πέρασα από ένα κοντινό εγκαταλειμμένο σπίτι και είδα έναν άστεγο τυλιγμένο σε κουβέρτες. Μια άλλη μέρα είδα ένα τεράστιο αρουραίο να τριγυρνά. Σκέφθηκα αυτό ακριβώς που περιγράφεις, το πως είσαι δίπλα σε όλους, εμφανής αλλά και αόρατος. Μια ιδέα που διάβασα κάπου είναι να πάρουμε ένα χαρτοκούτι, να βάλουμε μια κουβέρτα, μερικά φαγητά, και να το αφήσουμε σε κατάλληλο σημείο.
ΑπάντησηΔιαγραφή